Het onttooide huis - Daan van der Zee

Citaat uit: 

"De Brandende Stad" (pag. 221)
Daan van der Zee

Ook het huisje in het slopje werd onttooid, want WiIlem en Hein, vergezeld van hun vrouwen, zochten hun gerechte aandeel van de erfenis uit en lieten voor Chris alleen achter wat hun niet aanstond. En toen Chris Landstra na dit bezoek het woninkje terugvond, was het kaler en armelijker dan toen zijn moeder nog achter de fuchsia's zat. Het pluchen tafelkleed van' s zondags, het kleed op den vloer, de pendule onder haar stolp, het kunstig gesneden pijpen­rek met vader Landstra's reliquie, en meer, was allemaal verdwenen. Alleen de fuchsia s stonden nog in het raamkozijn en de glimmende Luther hing nog aan den muur als de stille getuige van een opgekomen en weer ondergegaan familieleven, dat nimmer naar zijn stem had verlangd.

Nu moest Chris Landstra voor zichzelf zorgen, en dat be­teekende verkommering, omdat hij het nooit had geleerd. Zijn karig en leeftocht moest hij halen uit de kleine winkels der volksbuurt. Wel had de gedienstige buurvrouw hem aangeboden, om eIken dag wat voor hem te koken, maar dat had hij afgeslagen. Hij gaf niet meer om warm eten, kon zijn geld beter gebruiken voor de borrels in de kroeg en kon de diensten van de buurvrouw op geen enkele wijze vergoeden. En zoo leefde hij bijna van brood alleen en van de vloeibare zonde van zijn stad.
Hij sliep nu voortaan in de bedstee, waarin hij voor het laatst de stem van zijn moeder had gehoord. Maar het bed maakte hij niet op, hij vond het' s avonds terug zooals hij het' s morgens verlaten had. En zoo min als hij eenige zorg besteedde aan zijn huisje, aan zijn bed, aan zijn eten, had hij aandacht voor zichzelf in zijn uiterlijke verschijning. Hij werd een havelooze, ging zonder boord en vaak ongewasschen de straat op, en was in korten tijd onherkenbaar geworden voor allen, met wie hij vroeger in aanraking kwam.